Bruno's BlogBoek

You have 2 years to find and read this! Interesting infographic about the lifetime of posts on various social networks (without additional investment) and some tips on how to extend the lifetime.

I ‘ve read the original article 2 days ago on linkedin but can’t find it back anymore …

Bij een feestdag horen geschenken maar welk geschenk ligt er vandaag klaar voor alle Vlamingen? Bij deze een geschenk van iedereen voor iedereen …

11 juli vieringen. Overal ten velde vind je vandaag weer allerlei festiviteiten. In steden, gemeenten, verenigingen en bij vele groepen Vlamingen wordt deze datum jaarlijks aangegrepen om bij elkaar te komen en naar elkaar te luisteren. Vlaanderen viert feest maar elke Vlaming viert feest op zijn of haar manier. De ene speecht, de andere zingt, nog iemand eet of drinkt. Ambtenaren vieren de feestdag met een verlofdag maar aangezien Vlamingen noeste werkers zijn viert de meerderheid vandaag deze feestdag met een stakingsvrije werkdag. Kortom, we bewijzen vandaag alweer onze éénheid in bescheiden- en verscheidenheid. Want ééndracht maakt macht is iets wat de Vlaming nooit echt in de mond heeft durven nemen. We praten weliswaar dezelfde taal en behoren tot dezelfde cultuurgemeenschap maar met zijn allen onvoorwaardelijk hetzelfde denken en doen ligt blijkbaar nog steeds niet in de volksaard. Op dat punt kunnen we allemaal iets van de Limburgers leren …

Historisch hebben we echter bewezen dat we ons wel degelijk achter één vlag kunnen scharen en met een plan ten aanval kunnen trekken en daadwerkelijk onze krachten kunnen bundelen. Dat is immers de geest van 11 juli die juist daarom sinds 1973 de Feestdag is van de Vlaamse Gemeenschap. Op 11 juli 1302 versloegen milities van de Vlaamse steden en gemeenten aan de Groeningekouter bij Kortrijk een leger van Franse ridders te paard. Daar bovenop zorgde Hendrik Conscience met zijn Leeuw van Vlaanderen voor een leuke laag romantiek rondom deze eeuwenoude Guldensporenslag. En zo roept deze dag bij elke Vlaming jaarlijks dezelfde emoties op; een overwinning tegen de Fransen en –bij uitbreiding- tegen de Franstaligen. Een jaarlijkse herinnering aan het onafgewerkte (con)federale België dat in 1830 alleen maar kon ontstaan omdat de grotere ons omringende landen er niet langer voor wilden vechten. Weinigen lijken echter te onthouden dat op 11 juli 1302 Vlamingen samen ten strijde trokken, hun kerktorens en belforten verlieten om samen te werken rond een gemeenschappelijk doel. Wanneer gaan we nu eindelijk beseffen dat op 11 juli 1302 de Vlamingen streden voor hun welvaart en welzijn in plaats van tegen de Franstaligen?

James Freeman Clarke stelde ooit “A politician thinks of the next election. A statesman, of the next generation” en daarmee is bewezen dat Gaston Geens eerst en vooral een staatsman was en vervolgens een politicus. Meer dan een generatie geleden, in 1982, startte deze eerste minister-president van de Vlaamse regering met DIRV de derde industriële revolutie in Vlaanderen op en daarvan plukken we vandaag nog steeds vele vruchten. De omstandigheden waren weliswaar makkelijker; de eerste federalisering van België was juist achter de rug en alle Vlamingen wilden samenwerken rond één gemeenschappelijk project en aantonen dat zij hun toekomstige Vlaamse welvaart, economische activiteit en werkgelegenheid konden waarborgen. “Wij zullen moeten bewijzen dat wij, wat we zelf doen, beter doen” klonk het en er werd handig ingespeeld op de vernieuwing van het industrieel weefsel naar nieuwe technologieën. In Gent rezen de Flanders Expo hallen en de Flanders Technology beurs uit de grond, in Leuven onstond IMEC, GIMV werd opgezet en jaren later kreeg Gaston Geens terecht zijn standbeeld in Aarschot. Hij was er immers in geslaagd een Vlaamse vlag te planten en het Vlaamse volk te laten samenwerken rond een gemeenschappelijk project.

De huidige Vlaamse regering heeft het iets moeilijker dan haar eerste voorgangers onder leiding van Gaston Geens. Na meer dan een generatie hebben we immers nog steeds niet de juiste staatsvorm gevonden voor dit kleine landje rond Brussel. De wereld is intussen razendsnel globaal en digitaal geworden, Vlaanderen heeft evenveel inwoners als de stadsstaat Singapore en evenveel vierkante kilometers als Los Angeles Metropolitan Area. De media werden bovendien snelle en populistische social media waar men graag garen spint uit het uitvergroten van een onpopulaire maatregel, een ongelukkige uitspraak of het doorlichten van ongunstige besluiten. Weinig aandacht voor het toelichten van projecten die een volk kunnen samenbrengen rond een gemeenschappelijk doel. Beleidsmakers worden dus in reactieve of negatieve modus geduwd en niet geholpen bij het proactief en positief uitbouwen van een dragend project.

Nochtans is deze Vlaamse regering zeer actief en druk bezig op vele fronten. Maar ik ben ervan overtuigd dat velen nog niet door hebben wat de vlag is waar men voor staat en wat de weg is die men dagelijks gaat. In september 2015 werd een VISIE2050, een langetermijnstrategie voor Vlaanderen, op punt gezet. Deze toekomstvisie toont het Vlaanderen dat we wensen voor de volgende generatie: een sociaal, open, veerkrachtig en internationaal Vlaanderen dat welvaart en welzijn creëert op een slimme, innovatieve en duurzame manier en waarin iedereen meetelt. Met “You’ve got to think about big things while you’re doing small things, so that all the small things go in the right direction” wordt Alvin Toffler letterlijk en terecht geciteerd in deze visietekst. Maar juist hier wringt het schoentje; er wordt te weinig een verband gelegd tussen de visie en de dagelijkse uitvoering. Daardoor wordt de indruk gewekt dat iedereen opereert binnen het eigen domein en op eigen houtje. Niets is echter minder waar.

Er is dus behoefte aan één duidelijk signaal. Eén eenvoudig geschenk waar gans Vlaanderen op wacht op deze Vlaamse feestdag. Zoals we ooit DIRV kregen hebben we nu meer dan ooit behoefte aan een vlag en een plan; een kapstok waar we al onze acties aan ophangen en via dewelke we consistent communiceren. Zodanig dat het voor iedereen duidelijk wordt waar we voor gaan en waar we voor staan. Een stevige vlag en een stevige kapstok die door media, oppositie en sociale partners niet onderuit wordt gehaald maar mee wordt gedragen.  En die de volgende generatie met hetzelfde enthousiasme kan nalezen op Wikipedia zoals de huidige generatie het doet met DIRV.

In Vlaanderen komen de grondstoffen al lang niet meer uit de grond maar bevindt onze grondstof zich op 1,5 en 2,0 m boven de grond; onze handen en onze hersenen. Juist daarom denk ik dat Smart Flanders of Slim Vlaanderen het juiste geschenk zou kunnen zijn van de Vlaamse regering aan de Vlaamse bevolking op haar feestdag. Op die manier worden de vlag en de kapstok eindelijk duidelijk. Deze regering kan wel degelijk welvaart en welzijn creëren op een slimme, innovatieve en duurzame manier in een sociaal open, veerkrachtig en internationaal Vlaanderen, waarin iedereen meetelt. Maar deze regering kan het niet alleen. Er dient een samenwerkingsmodel te ontstaan dat verkokering en oppositie overstijgt. We kunnen tevens zorgen voor een unieke beweging van optimisme, wil voor verandering en duurzame vooruitgang binnen alle lagen van de bevolking en tegelijkertijd Vlaanderen positioneren als één dynamisch en leefbaar stadsgewest in het centrum van Europa.

Smart Flanders kan in het buitenland gebruikt worden om Vlaanderen als één merk en een sterke regio te positioneren. Daarnaast kunnen bestaande initiatieven en clusters hier probleemloos aan opgehangen en mee geassocieerd worden. De recente maatregelen klinken plots als Smart Energy, Radicaal Digitaal wordt Slimme Overheid, Smart Health, Smart Logistics, Slimme Mobiliteit, Smart Cities, Smart Ports …. en het zal snel duidelijk worden dat er in Vlaanderen meer gebeurt dan we allemaal denken en dat de strategie daadwerkelijk wordt uitgevoerd. Volgens een weldoordacht en georchestreerd plan.

Mijn grootvader sprak steeds over “Arm Vlaanderen” maar met dit geschenk zullen onze kleinkinderen spreken over “Slim Vlaanderen”. Zoals 60 jaar geleden de wereldtentoonstelling mijn ouders inspireerde en Flanders Technology voor mij 30 jaar geleden een catalysator was in mijn denken en doen zo heeft de huidige generatie recht op –en behoefte aan- haar vlag. Uit goede bron weet ik dat niet alleen politici maar ook middenveldorganisaties en media bereid zijn hieraan mee te werken tijdens het nakende parlementair reces. Op die manier kan er -2 jaar na het aankondigen van de VISIE2050- op de volgende septemberverklaring van de minister-president eindelijk een DIRV 2.0 met een breed draagvlak in gang gezet worden. Deze keer wordt het echter geen derde industriële revolutie in Vlaanderen maar een Digitale en Internationale Remake van Vlaanderen.

In afwachting alvast mijn geschenk. De websites www.slim.vlaanderen, www.smartflanders.be, www.smartflanders.eu, www.smartflanders.org, www.smartflanders.net liggen vast en wachten op inhoud. Ze zijn gratis beschikbaar maar kunnen slechts gebruikt worden voor een plan dat door alle Vlamingen gedragen wordt en dat ten dienste staat van alle Vlamingen, van de huidige en toekomstige generaties. Want alleen een keiharde en georchestreerde samenwerking rond één Vlaams socio-economisch project kan zorgen voor de welvaart en het welzijn van alle Vlaamse burgers. First things first in Smart Flanders.

Werk ze, feest ze!

Bruno Segers – Voorzitter Flanders Investment & Trade

(Deze bijdrage verscheen sterk verkort -netjes gefileerd tot een filet pur- en onder een andere titel op 11 juli 2017 in de opiniepagina van De Tijd)

Wat gaat de tijd snel. Het is intussen 3 jaar geleden maar de problematiek rond privacy en Own Your Own Data #OYOD is actueler dan ooit.

Internet giganten zijn dominante digipolisten geworden die onze persoonlijke gegevens zonder enige rancune vermarkten ‘at the speed of light’ bij gebrek aan een afdwingbaar wettelijk kader. Er zijn er zelfs die zeggen dat onder het motto van disruptie alles toegelaten is en dat regulering een achterhaald begrip is. “In US they innovate, in China they copy and in Europe they regulate”. Daarnaast is het evenwicht tussen security en privacy brozer dan ooit.

In het verleden waren we te tolerant over de islamisering van onze samenleving. Met alle gevolgen vandien; gelijkheid van man en vrouw, vrijheid van godsdienst etc … worden vandaag blijkbaar terug in vraag gesteld.

Als we nu even tolerant zijn aangaande de digitalisering dan ziet het er niet goed uit voor een aantal andere basiswaarden uit onze hedendaagse samenleving. Privacy en vrije markteconomie behoren dan bvb. definitief tot het verleden.

Biometrische gegevens (zoals irisscan of fingerprint) opslaan op de eID opent de deur voor het verhandelen van deze meest cruciale persoonlijke gegevens door “betrouwbare” of criminele digipolisten en versterkt alleen maar hun dominante posities.

Mensenhandel of slavernij is zo goed als volledig uit de wereld gebannen maar ipv samen op zoek te gaan naar een afdwingbaar wettelijk kader zetten we -met veiligheid als excuus- op deze zondagse ministerraad de deur nog meer open voor de beursgenoteerde en niet-beursgenoteerde digitale mensenhandelaars. De cashberg van deze bedrijven neemt trouwens toe aan hetzelfde tempo als de schuldberg van sommige landen. Om maar even aan te duiden wie de wereld vandaag écht domineert.

IrisPact bestaat niet meer maar het werd wel uitgesproken als “I Respect“. En dat respect verdient ieder van ons aangaande zijn of haar identiteit. Iets meer respect dus voor het individu en wat minder respect voor de technology providers en de cybercriminelen.

PS een foto hoort thuis op een identiteitskaart en een irisscan en/of een fingerprint hoort inderdaad thuis op een digitale identiteitskaart maar zolang de digipolisten niet aan de ketting liggen en cybercrime niet onder controle is hebben dit soort alleenstaande nationale maatregelen geen enkele zin. It’s a global digital world. Kijk uit voor Islamisering 2.0!

“De kogel is door de kerk van Oosterweel”, “een historische beslissing”, “de spade gaat in de grond”, “de verandering werkt”. Twitter heeft weer aardig wat oneliners gegenereerd rond het bereikte Oosterweel akkoord. Het is alsof iedereen het plots roerend eens is en dat ons land de kampioen geworden is in snelle besluitvorming. Een week geleden krakers in een Gents pand? Een week later bereiken de meerderheidspartijen een akkoord over de strafbaarheid van kraken!

Hoe is het dan toch mogelijk dat de besluitvorming rond een dossier zoals Oosterweel twintig jaar op zich liet wachten? Wel, dit land hangt al jaren aan elkaar via historische compromissen met daar bovenop een communautaire wafelijzer problematiek omwille van onze regionale structuur. Daarnaast is Vlaanderen een sterk verzuild en versnipperd gewest waar steeds iedereen te vriend dient gehouden te worden. De recente problematiek rond intercommunales was maar het tipje van de ijsberg. En -last but not least- is Vlaanderen meer en meer één stadsgewest geworden waar de grondstof tussen 1,5 en 2,0 meter boven de grond zit. Een kenniseconomie waar iedereen over alles een (on)juiste mening heeft en waar media gretig op inspelen. Media, de vierde macht, leeft in Vlaanderen van het conflict en niet van de consensus. Actiegroepen tieren niet alleen welig maar vooral terecht op een mesthoop van top down politieke compromissen die onvoldoende zijn afgetoetst met de basis.

Toch ben ik trots met deze doorbraak en het bewijs dat de basis –met of zonder actiegroepen- via de (sociale) media kan wegen op de politieke besluitvorming. Van mij mag iedereen rond de tafel gerust een overwinnaar genoemd worden. En ze mogen allemaal via diezelfde media hun achterban onmiddellijk van hun versie van hun gelijk op de hoogte brengen. Het doet me een beetje denken aan een college van kardinalen die onder de witte rookpluim eensgezind een “Habemus Papam” uitroepen. Hopelijk blijven ze even eensgezind als we over uitvoering, timing, geld, aanbestedingen en opvolging gaan praten. Benieuwd hoeveel verzuilde intercommunales zich daar achter de schermen weer mee gaan moeien.

Maar de grote winnaar is en blijft intendant Alexander D’Hooghe die er als een meester diplomaat in alle discretie in geslaagd is alle belanghebbenden samen te brengen -en te houden- rond een gemeenschappelijke visie die het individuele belang overstijgt (op bovenstaande foto staat de man haast symbolisch onzichtbaar op de achtergrond van zijn opdrachtgever minister Weyts). In het voorjaar van 2015 schreef de Vlaamse Regering een onderhandelingsprocedure uit rond de “Intendant voor leefbaarheidsprojecten in de stedelijke zones rond de R1 – Ring van Antwerpen”. Alexander en zijn team waren de juiste keuze; experten in de materie en geen enkele historische of politieke betrokkenheid. Een Mister Proper zonder voorgaande die vanaf een wit blad een gedragen visie kon opzetten via “open discussies achter gesloten deuren”. Mensen kwamen plotseling om te luisteren in plaats van om gehoord te worden.

“Komt er na 20 jaar geen besluit, nodig dan Alexander D’Hooghe uit” prijkt binnenkort op de business kaart van deze kampioenenmaker. Wim De Decker kreeg Antwerp in eerste, Alexander D’Hooghe kreeg Oosterweel in eerste versnelling. Twee gewone mensen met kennis van zake die als outsider begonnen en dus geen enkel vooroordeel hadden. Kerels die naar mensen kunnen luisteren en mensen kunnen laten samenwerken. Een standbeeld voor Wim op de Bosuil en voor Alexander aan de kerk van Oosterweel.

Verliezers zijn er echter ook. Maar die zijn stil. Hoe zou het met de werkloze rechters van de Raad van State zijn? De Antwerpse actiegroepen lieten hun klacht over Oosterweel immers vallen. Er zijn echter nog voldoende andere dossiers over wereldvreemde beslissingen waarin ze hun tanden kunnen zetten. Geen paniek. De Raad van State kan nog even verder. Aan hen om te bewijzen dat de rechters dan wel de beslissingen die ze moeten onderzoeken wereldvreemd zijn.

De grootste verliezer is zeer stil. Het Oosterweel precedent is immers de definitieve doodsteek voor het oude model van politieke besluitvorming dat nu definitief achterhaald is. In een snel veranderende wereld waar verandering, transformatie en disruptie dagelijkse kost zijn mogen parlementairen en politici tijdens de legislatuur het mandaat van de kiezer niet blijven misbruiken om beslissingen top down door te drukken. We hebben de Codes Buysse en Lippens voor deugdelijk bestuur maar we hebben behoefte aan een Code D’Hooge voor deugdelijk politiek bestuur. Stakeholder management hoort er definitief bij, alle belanghebbenden moeten gehoord worden en erbij betrokken worden. Bottom up. Door samenwerking met alle betrokkenen komt besluitvorming en echte vooruitgang tot stand. Onze samenleving heeft geen polarisatie en populisme nodig. Gewoon luisteren naar iedereen met het juiste oog op de toekomst.

(Deze bijdrage verscheen lichtjes gewijzigd en onder een andere titel op 16 maart 2017 in de opiniepagina van De Tijd)

Na een drukke werkdag in Brussel zit ik hier in “A La Mort Subite” met een Mort Subite om een tweede mort subite in de vrijdagfiles naar Antwerpen te vermijden.

Het was ooit anders.

Eind van de jaren tachtig sleurden de Digital anciens hun jonge collega’s elke vrijdagavond mee naar Bobonne in Café au Dépannage op de Haachtsesteenweg in Evere. Bij Bobonne hing weliswaar een oranje betaaltelefoon van den RTT (de voorganger van Belgacom en Proximus voor mijn jonge vrienden en vriendinnen) maar je kon niet interzonaal bellen. Een goed excuus om wat te blijven hangen en de wederhelften -op een legitieme wijze- niet te kunnen informeren. GSMs waren er nog niet. Elke vrijdagavond donderde het toen in Antwerpen.

Zojuist heb ik met mijn smartphone via WhatsApp (incl. locatie) de achterban op de hoogte gebracht dat ik in Brussel de kroeg ben ingedoken in afwachting dat de files verdwenen zijn. Nog nooit zoveel emoticons met hartjes en kusjes achter elkaar gezien …. Als ik seffens thuis kom in het Antwerpse schijnt de zon!

Ik moet plots aan “Modern Times” met Charlie Chaplin denken. Zijn na dertig jaar de vrouwen of de wereld veranderd? Eén dag na vrouwendag blijf ik liever het antwoord schuldig maar ik ben technologie eeuwig dankbaar.

Ik ga hier vertrekken, de kroeg zit nog vol maar de files zijn weg … Bobonne is intussen overleden maar ze zou het me niet kwalijk genomen hebben.

“Mij interesseert het niet wat de mensen op hun hoofd zetten, maar wat erin zit” of “Alles wat goed is voor de mensen is socialistisch, daarom is het socialisme goed voor de mensen“. Allemaal oneliners uit de mond van Steve Stevaert. Ze werden weliswaar traag uitgesproken maar ze namen steeds minder dan 140 karakters in beslag.

Steve was kampioen in het verzamelen van mandaten maar in het Twitter tijdperk zou Steve een kampioen zijn in het verzamelen van twittertegels. De jongens van De Ideale Wereld zouden in Steve dé soulmate gevonden hebben om hun twittertegelwand te promoten. Of misschien hadden ze bij vier Steve wel als goedbetaalde adviseur binnengehaald om een aantal dagen per week zijn “Steve Stevaert Oneliner Award“, kortweg de Steve SOA, persoonlijk te komen uitreiken.

Ik had het gezicht van Steve willen zien wanneer Otto-Jan Ham cool aankondigde dat de Steve SOA deze week gaat naar … Jean-Marie Dedecker voor zijn “Onze water- gas- en elektriciteitsfacturen zijn verdoken belastingbrieven” oneliner in Knack. Steve en Jean-Marie konden nooit door één deur maar kunnen blijkbaar wel samen op één tegel. Is dat dan de ideale wereld?

“TL;DR met een smiley” zette ik spontaan onder de LinkedIn publicatie van een zeer intelligente, competente en gedreven oud-medewerker. Ik heb nooit andere collega’s gehad trouwens.

“Too long, didn’t read” moet mensen erop attent maken dat 140 karakters inderdaad te kort zijn om on line ter zake te komen maar dat opinies korter, krachtiger en sneller dienen gebracht te worden.

Maar de verleiding is soms groot. Mensen spenderen jaren aan het uitschrijven van al hun ervaringen in een boek en willen dan plotseling zoveel mogelijk informatie uit hun boek zo snel mogelijk online zetten. Ipv de komende jaren regelmatig social media te gebruiken om -via een kort en krachtig verhaal- de aandacht op hun boek te trekken.

Ik schrijf geen boeken meer, mijn verhaal staat al on line:

Bij gebrek aan boek vertelde ik het verhaal twee weken geleden aan een jonge Chinese manager die vond dat ik te oud was om hem te helpen bij de uitbouw van zijn organisatie in Europa. Zijn oogjes flikkerden.

Vanaf nu kan je mijn blogstukjes dus op één scherm lezen. Geen TL;DR excuus.